Studio Sesam, uitgeverij van inclusieve prentenboeken, presenteerde tijdens de jeugdboekenmaand wel zeven nieuwe prentenboeken. Allemaal gecreëerd door zeven nieuwe schrijvers en illustratoren, die het creatietraject van Studio Sesam volgden. We spraken met Alice van de Geest over het traject, maar ook over haar eigen boek 'Mama doet gek'.
'Mama doet gek' is uw tweede boek bij Studio Sesam. Hoe verliep het schrijfproces in vergelijking met 'De fanfare'?
Het proces was niet te vergelijken. Bij mijn eerste boek had ik een idee, dat heb ik opgeschreven en eigenlijk vond iedereen dat meteen goed en heb ik het alleen in details nog aangepast. Dit tweede boek was helemaal niet de bedoeling. Ik was eigenlijk als schrijfcoach betrokken, maar ik had weer een idee. Het verhaal hiervoor heb ik toen aan Ingrid laten lezen en die was zo enthousiast dat ze het als zevende boekje wilde uitgeven. Zij stelde voor het aan de andere deelnemers voor te lezen. Die vonden het idee goed, maar kwamen met zoveel opmerkingen dat geen enkele spread van het originele verhaal nog staat. Het is een volledig ander verhaal geworden. Dit tweede verhaal heeft me veel meer tijd gekost dan het eerste. Of zo voelt het toch aan. Maar het verhaal raakte ook veel meer mensen, ze tot de LGBTQIA+ community behoren.
Hoeveel minuten hebben je besteed aan dit verhaal?
Oei, daar kan ik zo geen antwoord op geven. Voor elke versie had ik ongeveer een dag nodig, vooral in het begin. Ik weet ook niet precies hoeveel versies er zijn geweest.
Hoe ervaarde jij het kinderboekentraject van Studio Sesam?
Ik vind het een fantastisch traject, vandaar dat ik ook al voor de derde keer meedoe. De eerste keer als auteur, de tweede keer als schrijfcoach van drie schrijfsters en deze keer heb ik daarnaast ook nog workshops gegeven over het schrijven van een prentenboek. Dat heb ik samen met Chris Sterkens gedaan.
Waarom zou jij dit traject aanraden?
Als je nog nooit eerder een boek hebt geschreven en je hoofd zit vol verhalen, maar je hebt geen idee hoe je het aan moet pakken? Ja, dan kan ik je dit traject zeker aanraden. Je moet het eigenlijk meer als een opleiding zien waarin je alles leert over het schrijven van een boek, maar ook over de samenwerking met een illustrator en wat er verder nog komt kijken bij het uitbrengen van een boek. Het is ook niet zo dat er altijd een boek als eindproduct komt. Het eindresultaat moet wel goed genoeg zijn.
Waarom heeft Amin een cape aan?
Hij had in eerste instantie geen cape, maar we wilden hem wat avontuurlijker maken. Eerst kreeg hij daarom een superhelden pyjama en uiteindelijk kwam Dieter (De Schutter, de illustrator) met het idee van een cape en dat werkte eigenlijk heel goed.
Er zijn zoveel mooie parels en verwijzingen in de illustraties verwerkt. Zoals het pand van 'Kartonnen dozen, retro gadgets als de Nintendo of platenspeler. Is dit bewust gedaan?
Ja, dat is zeker bewust gedaan. We vonden het passen bij het verhaal. Als je goed zoekt dan zul je ook zien dat Dieter (illustrator) de covers van de overige zes boekjes heeft verstopt in zijn illustraties. Johanna Pas van Kartonnen Dozen is betrokken geweest bij het maken van het verhaal en we vinden het pand en de boekenwinkel super. Helaas moet Johanna daar weg en we vonden het een mooie herinnering om de winkel op deze manier te vereeuwigen. Het idee van de planten en de platenspeler komt eigenlijk van mijn dochter. Zij heeft heel veel planten op haar kamer en ook een platenspeler. Langzaamaan werd het hele verhaal steeds meer retro en dat vind ik eerlijk gezegd goed passen bij de stijl van Dieter.
Er wordt nadruk gelegd op de exotische planten en plantnamen. Heb je zelf ook zo'n grote liefde voor planten? Of groene vingers?
Ik heb absoluut geen groene vingers. Dat heeft een generatie overgeslagen, mijn moeder en mijn dochter hebben wel groene vingers en mijn man ook. Ik houd wel van bloemen en planten, al heb ik helemaal niets met bloemen in een vaas. Ik zie liever een veld klaprozen of zonnebloemen.
Wat zijn jouw lievelingsplanten?
Lievelingsplanten heb ik niet. In het verhaal is het allemaal begonnen met de Monstera. Daar heeft mijn dochter er meerdere van en die kan ik me ook herinneren van vroeger thuis. Na de Monstera zijn we op zoek gegaan naar andere planten met bijzondere namen.
En wat voor geks deed jij toen je verliefd was?
Mmmm, ik ben ondertussen 18 jaar getrouwd. Het is echt heel lang geleden dat ik voor het laatst verliefd was. Ik denk dat ik vooral heel erg verlegen was en niet kon geloven dat er ook iemand verliefd was op mij. Ik ben altijd heel goed geweest in blozen, dat is natuurlijk niets geks, maar was wel heel ongemakkelijk soms. Als je het aan mijn dochter zou vragen zou ze zeggen dat ik altijd gek doe. Een beetje maf ben ik wel, denk ik.
Wat moeten we weten over Amin dat niet in het boek staat?
Amin is een lief en een beetje stil jongetje, tenminste zo heb ik hem bedacht. Hij houdt van zijn moeder en maakt zich soms iets te veel zorgen over haar. Daarom gaven we hem een superheldencape, zodat hij iets avontuurlijker is. In het uiteindelijke verhaal is hij een stuk ondeugender dan hij in eerste instantie bedoeld was.
Hoe denk je dat boek bijdraagt tot representatie en positieve beeldvorming?
Ik hoop dat dit boek er voor zorgt dat kinderen het normaal gaan vinden dat je als meisje ook verliefd kunt worden op een meisje of als jongen op een jongen. We hebben het met opzet niet expliciet genoemd, juist omdat we vinden dat het heel gewoon zou moeten zijn.
Top favoriete kinderboeken en waarom?
Heel lastig om daar antwoord op te geven, maar als ik binnen het onderwerp blijf, dan vind ik ‘Mijn schaduw is roze’ van Scott Stuart fantastisch. Een boek over een jongentje van wie de schaduw roze is terwijl die van iedereen in zijn familie blauw is. Een prachtig boek over anders durven zijn en de moed hebben om trouw te blijven aan jezelf.
Ook een favoriet is ‘Het lammetje dat een varken is’ van Pim Lammers en Milja Praagman. Pim Lammers heeft meerdere boeken geschreven die ik fantastisch vind. De titel zegt het eigenlijk al, het gaat over een lammetje dat voelt dat hij een varken is. Een prachtig verhaal.
Het derde boek is een Engelstalig boek ‘Love around the world’ geschreven door Fleur Pierets en geillustreerd door Fatinha Ramos die net als ik in de eerste editie van Studio Sesam zat en die ondertussen wereldberoemd is. Het is het waargebeurde verhaal van Fleur en Julian, twee vrouwen die besluiten te trouwen in elk land waar een huwelijk tussen dezelfde sekse is toegestaan. Dat was ten tijde van het verhaal slechts in 28 van de 195 landen ter wereld. Absurd vind ik dat het niet overal is toegestaan.
En dan heb je ook nog ‘Opa’s camper’ van Harry Woodgate, 'Je kunt niet kiezen op wie je verliefd wordt’ van Pimm van Hest, ‘Julian is een zeemeermin’ van Jessica Love en ‘De boer en de dierenarts’ van Pim Lammers. Gelukkig komen er steeds meer boeken met lgbtqia+ als thema. Maar meer is in dit geval altijd beter!
