Onze jongste heeft een bril. Die moest hij kort na zijn eerste verjaardag al op. Het duurde even, maar onze kleine baas is eindelijk zijn bril gewoon. Als hij de eerste maanden elke kans greep om de bril van zijn gezicht af te trekken, doet hij nu het tegenovergestelde en vraagt er zelf naar. Met zijn kleine handjes trekt hij die recht op zijn gezicht en sinds kort probeert hij ook de bril van zijn pop uit. Hij houdt van zijn bril, maar ik vermoed dat hij binnenkort ook een rond montuur zal willen. En weet je wat? Ook dat is prima. Want er is namelijk niets zielig aan ons zoontje of zijn bril. Hij vindt zichzelf ook niet zielig want ieder keer als hij iemand anders met een bril ziet, is hij dolgelukkig. ‘Zelfde’ zegt ie dan trots en inspecteert vervolgens als hij zijn bril nog op heeft.
Daarom zijn ‘spiegels’ in kinderboeken en speelgoed zo belangrijk voor kinderen. Wanneer ze zichzelf daarin herkennen, wordt bevestigd dat ze er ook mogen zijn. Dat zij er ook bij horen én zeker niet zielig zijn.
