Maurice is boos. Hij is met het verkeerde been uit bed gestapt. Niemand kan hem opvrolijken want ‘alles is dom’. Dat is toevallig ook de titel van het nieuwste boek van @kdieltiens en @evelienvanlandeghem. In ‘Alles is dom’ zien we Maurice die reageert zoals elke kleuter dat een knuffel kwijt is, niet wil ontbijten of naar school gaan: boos of verdrietig of een lekkere cocktail van allebei. Het verhaal is mooi en kleuters zullen snel hun eigen minder goede dagen terugzien in het boek. Deze mama zag het toen Maurice riep: ‘JIJ MAG NIET naar me kijken’
Maar dit is eerlijk gezegd niet waarom ik zo laaiend enthousiast ben over ‘Alles is dom’. Het zijn de prenten die mijn hartslag deed versnellen toen Koen, directeur van @de.eenhoorn.uitgeverij, ze enkele weken terug aan me toonde. Je moet es weten dat ik de afgelopen maanden elke uitgeverij steeds dezelfde vraag heb gesteld: Zijn er kinderboeken uitgegeven over personages met een fysieke beperking of kinderboeken met dikke personages waar ‘dik zijn’ niet de (enige) verhaallijn is? Tot nu toe kreeg ik, met uitzondering van @clavis_uitgeverij, weinig reactie op. Jammer, want alle kinderen verdienen het om zichzelf vertegenwoordigd te zien in wat ze lezen, en te weten dat ze erbij horen. Dus toen ik de ouders van Maurice zag, slaakte ik een gilletje van blijdschap (sorry Koen). En dan wel de illustratie van het heel gezin in de badkamer. Er zijn weinig kinderboeken waar dikke personages als vanzelfsprekend gezien of positief vertegenwoordigd worden en nog minder van ouders met tattoeages.
Met de illustraties heeft @evelienvanlandeghem in ieder geval deze mama met tattoeages, die (net als de mama van Maurice) halfgekleed eerst de kinderen klaarmaakt voor school, al helemaal voor zich gewonnen.
