Met ‘Sofamama’ weet auteur Peter De Voecht op ontroerende wijze de stille zwaarte te vangen die over een gezin kan hangen wanneer een ouder worstelt met zijn of haar mentale gezondheid. De zinnen raken en zinderen na, zeker voor iedereen die ooit datzelfde onzichtbare gewicht heeft gevoeld of het van dichtbij meemaakte. In dit boek wil Sofia niets liever dan dat haar moeder met haar speelt. Ze begrijpt niet waarom mama in de sofa blijft liggen. Niet om te slapen, maar gewoon om te liggen.

De metafoor van een overlopende emmer – al zichtbaar op het titelblad – zet meteen de toon. We ontmoeten een ouder die onderuitgezakt in de zetel zit, moe van een dag vol grote emoties. Voor veel ouders is dat beeld pijnlijk herkenbaar: de momenten waarop je nog snel een boek voorleest met de laatste energie die je hebt, terwijl je weet dat niet alles liep zoals je graag had gewild. Op rijm probeert de voorlezende ouder opnieuw verbinding te maken met het kind. Het boek neemt je mee door alles wat misging, zonder te vervallen in schuld, maar met ruimte voor herstel.

Obi en Kobe hebben allebei het syndroom van Down, maar dat staat niet centraal in het verhaal. Hun vriendschap wel. Wanneer iets niet loopt zoals Obi had gehoopt, wordt het “onweer in zijn hoofd” prachtig invoelbaar gemaakt. Een metafoor die herkenbaar is voor elk kind. Kobe weet precies wat zijn vriend nodig heeft en laat hem even begaan.