Kinderboeken waarin meisjes met een hijab op een vanzelfsprekende manier voorkomen, laten jonge lezers zien dat geloof, identiteit en cultuur géén reden tot uitsluiting zijn maar een bron van trots en kracht. Ze normaliseren religieuze en culturele expressie en bieden herkenning aan kinderen die zich vaak onzichtbaar of niet gewenst voelen. Voor jonge meisjes zijn zulke verhalen een krachtige bevestiging: je mag er zijn, precies zoals je bent.

Hoewel nergens expliciet benoemd, zou je Latif kunnen lezen als een neurodivergent personage. Niet vanwege zijn gedrag, maar vooral door de manier waarop zijn omgeving reageert. Zo barst zijn vader op een bepaald moment in tranen uit omdat Latif geen vreugde toont. Een scène die doet denken aan de rauwe emotie die ouders soms ervaren wanneer hun kind niet voldoet aan het neurotypische beeld dat ze voor ogen hadden.