Wat meteen opvalt, is dat het boek nooit expliciet benoemt dat Siem ADHD heeft. In plaats daarvan laat de auteur de lezer kennismaken met wie Siem is, aan de hand van zijn onstuitbare energie, zijn creatieve buien en zijn voortdurende drang om te bewegen. Daarmee wordt voorkomen dat het verhaal problematisch aanvoelt. Het is eerder een hilarische schets van een kind dat de wereld op volle toeren beleeft.

Hoewel nergens expliciet benoemd, zou je Latif kunnen lezen als een neurodivergent personage. Niet vanwege zijn gedrag, maar vooral door de manier waarop zijn omgeving reageert. Zo barst zijn vader op een bepaald moment in tranen uit omdat Latif geen vreugde toont. Een scène die doet denken aan de rauwe emotie die ouders soms ervaren wanneer hun kind niet voldoet aan het neurotypische beeld dat ze voor ogen hadden.